Jezus czyni mnie wolnym

W Przymierzu Starego Testamentu Bóg objawił się jako Jahwe, który jest, lecz który w całym swym jestestwie zawsze jest obecny pośród swe­go uciśnionego ludu, wyzwalając go od wszyst­kich wrogów. Staje po stronie swego zniewolone­go ludu w Egipcie. Postanowiłem więc wywieść was z ucisku w Egipcie […] Pan, Bóg Hebrajczyków, nam się objawił (Wj 3, 17-18).

Jahwe uwalnia swój lud uciśniony nie tylko przez obce siły, lecz także przez zniewolenie własnym egoizmem. Bóg mówi u Izajasza o znaku swojej wolności, zapowiadającym wyzwolenie swojego ludu od niego samego, a przejawiającym się w wolnej miłości okazanej uciśnionym, którzy są wokół niego:

(Iz 58, 6-9).

Bóg mówi, że jest Bogiem wolnym i Bogiem niosącym wolność. Kiedy człowiek przyjmuje Jego miłującą obecność, tym samym staje się, niczym Bóg, wolnym i zdolnym do wyzwalania swego bliźniego, który pozostaje w niewoli. Boża miłu­jąca obecność przejawiła się w Jezusie. W takim właśnie sensie Jezus twierdził, że w Nim spełni się zapowiedź Izajasza, gdy czytał następujące proroctwo w synagodze w swoim rodzinnym mieście:

Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana (Łk 4, 18-19; por. Iz 61, 1-2).

Jest to Dobra Nowina, którą głosił Jezus. Królestwo Boże „wdzierało się” do tych ludzi w sa­mej Jego Osobie. Wiara w Jezusa, przyjęcie życia w Nim, przychodziły tylko przez Ducha Święte­go. Nikt […] nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus» (1 Kor 12, 3). Duch prowadzi nas do całej prawdy Ewangelii (zob. J 16, 13). On przekonuje nas o prawdzie, że Jezus jest drogą, prawdą i życiem (J 14, 6). Pozwala nam pozostać, jako latoroślom ożywianym przez Chry­stusa, który jest krzewem winnym (zob. J 15, 1), po to, byśmy przynosili obfite owoce miłości do innych.

Nie możemy doświadczyć wyzwalającej mocy Boga inaczej niż przez Ducha Świętego. On da­je nam moc, którą dał Jezusowi, pierworodnemu Synowi Ojca, byśmy zawsze mówili Abba, Ojcze (Rz 8, 15; Ga 4, 6) i wiedzieli, że nie jesteśmy już niewolnikami, lecz wyzwolonymi dziećmi. W jednym z następnych rozdziałów zajmiemy się tym, jak Duch Święty prowadzi nas do wolności dzie­ci Bożych. Tu chcemy tylko pokazać, jak Duch Święty w modlitwie objawia naszej świadomości wolność Boga, który w sposób wolny kocha nas w naszym ucisku i wyzwala nas, pozwalając nam oddać się całkowicie Jezusowi jako naszemu Panu.

A zatem łaska nie jest przede wszystkim rzeczą, ani nawet wlaniem wiedzy o Jezusie i o znaczeniu Jego Ewangelii dla naszego chrześcijańskiego życia. Łaska to Jezus, Obraz Ojca, przez miłującego i przynoszącego wolność Ducha, „wdzierający się” do nas w każdej chwili naszego codziennego życia. Jezus wzywa nas: Pójdźcie za Mną (Mt 4, 19; Mk 1,16). W Nim widzimy wierność Hesed wo­bec nas.

w postaci wszelkiej mądrości i zrozumienia (Ef 1, 4-8).

Duch Święty jest pieczęcią, która naznacza nas obietnicą i rękojmią naszego dziedzictwa, przynoszącą wolność tym, których Bóg uznał za swoją własność dla chwały swojego majestatu (zob. Ef 1, 13-14). Duch Boży w nas mieszka, jak po­wiada św. Paweł (zob. Rz 8, 9). Tak więc nasza ciało jest uświęconą świątynią Boga, ponieważ Jego Duch Święty w nas mieszka (zob. 1 Kor 3, 16; 6, 19). Duch daje nam życie, toteż musimy postępować zawsze według Ducha (zob. Ga 5, 16). Jego główna funkcja polega na stwarzaniu w nas nowego życia Bożego w Jezusie Chrystu­sie. Gdzie jest Duch, tam jest wolność (zob. 2 Kor 3, 17). Duch wyzwala nas z niewoli, byśmy mieli udział w wolności i chwale dzieci Bożych.