dzięki uprzejmości:
Pośród trosk, jakie niesie życie, i wyzwań, jakie stawia przed nami wiara, wielu szuka dziś indywidualnego kierownictwa duchowego i wsparcia w postępie na drodze do Boga. Książka Janet K. Ruffing RSM to doskonała pomoc zarówno dla kierowników duchowych, jak i osób korzystających z kierownictwa, które wyszły poza początkowy etap tej drogi.
Autorka, teolog duchowości i ceniony kierownik duchowy, koncentruje się wokół dynamiki zaawansowanego życia duchowego oraz wątków pojawiających się w relacji z kierownikiem na dalszych etapach świadomego życia duchowego. Jej refleksja dotyczy między innymi: kwestii pragnień w modlitwie i życiu duchowym, doświadczenia miłości oblubieńczej wobec Boga i wzajemności w relacji z Nim, teologicznego wymiaru duchowego towarzyszenia, a także oporu w procesie kierownictwa duchowego oraz zjawisk przeniesienia i przeciwprzeniesienia, z jakimi kierownik duchowy nierzadko spotyka się w swojej posłudze. Wszystkie te zagadnienia zostały omówione zarówno z teoretycznego, jak i praktycznego punktu widzenia. Dzięki temu refleksja Janet K. Ruffing RSM może stać się cenną wskazówką, jak w procesie kierownictwa duchowego podejmować niełatwe nieraz tematy, by wspierać poszukujących Boga w ich duchowym rozwoju.
Kierownictwo duchowe: dalsze etapy – zobacz więcej
Rozdział 1
MODLITWA O TO, CZEGO CHCEMY: WYBÓR PRAGNIEŃ
Czego my naprawdę chcemy? Ludzkie czy boskie pragnienie jest kluczową kwestią życia duchowego. Nie dziwi, że pragnienia są paliwem dla poszukiwania Boga i prowadzą nas do Niego. Dziwić może natomiast to, że Bóg tęskni za nami w takim samym stopniu, jak my za Nim. Pragnienie jest czymś tak powszechnym w ludzkim doświadczeniu, że każdy kierownik duchowy winien poświęcić wiele czasu na zgłębianie pragnień czy wręcz skoncentrować się przede wszystkim na nich. Rozmaite nurty tradycji chrześcijańskiej pokazują, jak podchodzić do ludzkich pragnień. Kierownicy duchowi muszą dojść do pewnej wprawy w rozpoznawaniu i reagowaniu na pragnienia i tęsknotę za Bogiem osób korzystających z ich kierownictwa, a także pomóc odkrywać im złudne pragnienia.
Ciekawy obraz pragnień Duszy i pragnienia Boga znajdziemy u Mechtyldy z Magdeburga. W jej obrazie Dusza mówi do Boga:
Boże, jesteś moim kochankiem, Moją tęsknotą,
Płynącym przeze mnie strumieniem,
Moim słońcem,
A ja jestem Twoim odbiciem.
Bóg zaś odpowiada Duszy:
Moja natura każe mi cię zawsze kochać,
Gdyż ja jestem miłością.
Moja tęsknota każe mi cię kochać mocno,
Gdyż pragnę być kochany z głębi serca.
Moja nieskończoność każe mi cię kochać długo,
Gdyż ja nie mam końca.
Na początku drogi duchowej mamy poczucie, że wszystkie pragnienia pochodzą od nas. Mistyczny obraz Mechtyldy pokazuje, że może być również inaczej. Wyraźnie uznaje, że to tęsknota Boga wywołuje i zasila nasze pragnienia; że to sam Bóg inicjuje ludzkie pragnienia.
Pragnienia w Ćwiczeniach duchownych
Kierownicy duchowi, przywykli do odprawiania Ćwiczeń duchownych św. Ignacego Loyoli, zazwyczaj mają do czynienia z jednym sposobem traktowania pragnień. Ignacy w drugim wprowadzeniu do każdego rozmyślania zaleca rekolektantom, by prosili Pana Boga o to, czego chcą i pragną. W miarę postępu procesu rekolekcji Ignacy mówi rekolektantom, czego dokładnie mają pragnąć. W Ćwiczeniach pokazuje on szczególną sekwencję pragnień, która buduje proces nawrócenia i prowadzi do umocnienia emocjonalnej więzi z Chrystusem, naszym Panem. Jednym z największych atutów Ćwiczeń jest skupienie się na dziesięciu konkretnych pragnieniach, które korespondują z treścią poszczególnych kontemplacji. Każde z nich może okazać się w procesie rekolekcji tym najtrudniejszym do zmiany. Wyszczególnianie pragnień jest ważną techniką, która jednoczy i ukierunkowuje pragnienia rekolektanta na konkretną łaskę oraz prowadzi do bliskiej relacji i utożsamiania się z Jezusem. Problem stanowi jednak to, że nasze pragnienia nie zawsze są nam dostępne. Osoby poszukujące kierownictwa, rekolektanci oraz kierownicy duchowi nie zawsze wiedzą, czego tak naprawdę pragną. Towarzyszenie osobie w odkrywaniu jej pragnień, a potem właściwa ich interpretacja, pozwalająca na odkrycie w głębi własnego pragnienia Boga, wymaga od kierownika dużej wprawy i wielkiej wrażliwości.
Kierownicy duchowi ukształtowani poprzez osobisty udział w Ćwiczeniach duchownych, dzięki którym mogli doświadczyć własnych autentycznych pragnień, zazwyczaj pytają rekolektantów o to, czego aktualnie pragną: O co się modlą? Czego chcą? Jak potrafią i jak powinni modlić się o to, czego chcą?