SŁOWO BOŻE:
„Pasterze udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie [Matki]” (Łk 2, 16-21).
OBRAZ DO MODLITWY:
„Pole Pasterzy” znajduje się na skraju Pustyni Judzkiej, w pobliżu Betlejem. Tradycja wskazuje dwa miejsca związane ze zwiastowaniem narodzenia Jezusa pasterzom. Pierwsze z nich to Bait Sahur. Najstarsza nazwa oznacza „wieżę pasterską”. Wieże służyły do pilnowania stada oraz gromadzenia go na noc. Miejsce to jest wspominane i czczone od IV wieku. Z tamtego okresu pochodzi również pierwszy kościół. Natomiast współczesny został wybudowany w roku 1953. Zbudowany na planie dziesięciokąta, wyglądem przypomina namiot koczowników. Kościół jest położony w centrum piniowego aromatycznego gaju. W obrębie gaju można zwiedzić również obszerną grotę, przedzieloną na dwie kaplice. Pierwotnie służyła okolicznym pasterzom; w okresie bizantyjskim zasiedlali ją mnisi. Do dzisiaj można oglądać pozostałości mozaikowych posadzek. Ponadto w obrębie franciszkańskim znajduje się zwarty kompleks klasztorny, a w nim pozostałości, wskazujące na zamieszkanie w czasach Jezusa: ślady baptysterium, pozostałości kościoła, mozaik i urządzenia gospodarcze (cysterny na wodę, prasy, zbiorniki na ziarno). Drugie miejsce to „Pole Pasterzy”, które czczą prawosławni. Znajduje się na równinie bliżej Betlejem. Było czczone od czasów bizantyjskich.
PROŚBA O OWOC MODLITWY:
Prośmy, by Jezus błogosławił naszym ludzkim poczynaniom w Nowym Roku i był w centrum naszego życia duchowego. Prośmy również o postawę pasterzy – radości i wdzięczności Bogu za miniony rok, i postawę Maryi – zajrzenia w głąb serca, zobaczenia, jakie fakty wydarzenia wrzuciliśmy do swego serca w minionym roku.
PUNKTY POMOCNE DO MODLITWY:
1. PASTERZE
W czasach Jezusa pasterze byli ludźmi, których lekceważono. Znajdowali się na najniższym szczeblu drabiny społecznej i religijnej. Wraz z rolnikami i rybakami tworzyli „lud nie znający prawa”. Pasterze nie mogli skrupulatnie przestrzegać wszystkich obowiązujących przepisów prawnych, gdyż troska o stada zajmowała im cały czas. Z tego powodu ortodoksyjni Żydzi traktowali ich z pogardą, niemal jak „nieczystych”. Z drugiej strony, w historii Izraela pasterze cieszyli się szacunkiem i poważaniem. Byli nośnikami Tradycji i religii. Pasterzem był np. król Dawid czy prorok Amos. Tytuł pasterza nadawano również Bogu – Jahwe (Ez 34, 11n). Także Jezus nazywa siebie Dobrym Pasterzem (J 10, 1nn).
Pasterze byli ludźmi prostymi, szczerymi, na swój sposób pobożnymi. Owa prostota, prostolinijność sprawia, że spontanicznie, bez wątpliwości i oporów przyjmują znak Boga i zginają kolana przed Jezusem. Ojcowie Kościoła podkreślają, że pasterze są jedynymi ludźmi, którzy nie śpią, czuwają, troszczą się o stado, służą mu. Zapewne nie myślą o narodzinach Mesjasza, ale czuwają przy stadach. Wywiązują się ze swych obowiązków, w przeciwieństwie do mieszkańców Betlejem. Mieszkańcy Betlejem „przespali swoje człowieczeństwo”, dlatego też nie widzą chwały narodzin Pańskich. Nawet jeżeli nazajutrz dowiedzą się o niej od pasterzy, to i tak nie uwierzą.
Pasterze troszczą się o stado, dlatego Bóg sam troszczy się o nich: Chwała Pańska zewsząd ich oświeciła. Słowo „chwała Pańska” („szekinah”) oznacza opiekę Boga nad ludźmi, którzy są wierni swojemu powołaniu, swojej misji.
Pasterze są pierwszymi świadkami, ale także wysłannikami Nowonarodzonego. Zostaje im powierzona Dobra Nowina o narodzeniu Zbawiciela, Mesjasza, Pana. Tą nowiną, radością będą dzielić się z innymi. Zdziwienie, radość, dziękczynienie, uwielbienie będą rozprzestrzeniać się i „zarażać innych” – cały lud. Zgodnie z maksymą: „Bonum est diffusivum sui”. Właściwością dobra jest to, że się samo rozprzestrzenia.
Jakie uczucia rodzi we mnie fakt, że Jezus objawił się najpierw pasterzom? Czy czuję, doświadczam, że Jezus narodził się również dla mnie? Czy jestem gotowy być świadkiem narodzin Jezusa? Na czym polega moje czuwanie? A na czym ospałość? Czy nie „przesypiam” czasu łaski, objawienia Boga? Jakim świadkiem Jezusa jestem dziś?
2. MARYJA
Na zasadzie kontrastu Łukasz ukazał postawę Maryi. Malarze przedstawiają Ją na klęczkach, w pokorze, milczeniu, skupieniu, na modlitwie. A św. Łukasz napisał, że zachowywała wszystkie te sprawy, których była świadkiem i rozważała je w swoim sercu. Czasownik „custodire” – zachować, strzec, pilnować” nie wyraża jedynie „pamiętania”, ale podkreśla troskę i uwagę, jaką zachowuje się wówczas, gdy trzyma się w dłoniach coś niezwykle drogocennego (B. Maggioni). Maryja nie tylko strzegła, ale również rozważała, łącząc w sercu paradoks tajemnicy: z jednej strony wielkość, chwałę Boga (por. J 1, 14), a z drugiej prostotę, ubóstwo Jego narodzin na ziemi.
Dziś, w pierwszy dzień roku oddajemy cześć Maryi, Bożej Rodzicielce. Maryja chce nam towarzyszyć na ścieżkach nowego roku. Idzie z nami, albo może poprzedza nas w naszej wędrówce. Wchodząc w Nowy Rok zabierzmy z sobą ten obraz Bożej Rodzicielki Maryi pochylonej nad Dzieckiem, kontemplującej i rozważającej tajemnicę Słowa – tajemnicę Boga. Niech ten obraz towarzyszy naszemu życiu, niech wnosi w nasze życie pokój i nadzieję.
Czy bliższa jest mi postawa adoracji Jezusa przez pasterzy czy przez Maryję? Z jakimi uczuciami wchodzę w Nowy Rok? Co chciałbym w nim zmienić, a co kontynuować? Jakie są moje pragnienia i marzenia? Czego może mi życzyć (i życzy!) Maryja? O czym przypomina? Na co uwrażliwia?
ROZMOWA KOŃCOWA:
Z Maryją, Józefem i pasterzami adorujmy Nowonarodzonego.
Medytacja pochodzi z książki: W miejscach świętych. Medytacje biblijne