II Tydzień

II Tydzień Ćwiczeń Duchownych: poznać, pokochać i naśladować Chrystusa.

Wprawdzie po Pierwszym Tygodniu serce odprawiającego Ćwiczenia Duchowne czuje już wstręt do grzechu i do wszelkiego nieuporządkowania, ale teraz na kolejnych tygodniach, spotykając osobę Jezusa rekolektant oddaje Mu swoje serce i idąc za Nim pozwala, by On je gruntownie przemienił. Jest to doświadczanie Bożej Miłości pragnącej odnowić świat wewnętrzny rekolektanta zdruzgotany przez grzech.

Po doświadczeniu, w Pierwszym Tygodniu Ćwiczeń, oczyszczającej mocy miłosierdzia Bożego, w Drugim Tygodniu rekolektant szuka intymnego spotkania z Osobą Jezusa Chrystusa, aby móc Go pełniej poznać, pokochać i naśladować. Chrystus staje się odtąd jego jedynym Panem i Mistrzem. Tydzień Pierwszy był w pewien sposób tylko przygotowaniem do następnych Tygodni. Było to burzenie starych struktur, by teraz rozpocząć budowanie nowego życia opartego na Osobie Jezusa. Dlatego wejść w odprawianie Drugiego Tygodnia może tylko człowiek hojny wobec Boga.

Celem dalszych etapów Ćwiczeń jest pełniejsze uporządkowanie miłości przez skoncentrowanie jej na Bogu i usunięcie wszystkich przywiązań nieuporządkowanych. O ile w Pierwszym Tygodniu człowiek zrozumiał, że bez Jezusa jest bardzo słaby, i od tej chwili chciał się z Nim złączyć, o tyle następne Tygodnie rekolekcji to właśnie jednoczenie się z Jezusem, aby nauczyć się żyć Fundamentem Ćwiczeń. Kolejne trzy Tygodnie prowadzą do coraz pełniejszego przylgnięcia do Jezusa poprzez kontemplacje ewangeliczne Jego życia od momentu Wcielenia aż do Wniebowstąpienia: spotykając osobę Jezusa oddaje Mu się swoje serce i On je przemienia na swój obraz i podobieństwo, ucząc iść za Nim i naśladować Go w konkrecie życia.

Na Drugim Tygodniu pojawia się kontemplacja ewangeliczna i już do końca Ćwiczeń pozostaje ona podstawową formą modlitwy. Nie jest to jednak wlana kontemplacja mistyczna, ale nabyta kontemplacja ewangeliczna, dostępna dla każdego. Kontemplacja pogłębia i przenika tajemnice wiary, koncentrując się na wydarzeniach z ziemskiego życia Jezusa: wprowadza osobę w te tajemnice, aby poprzez miłującą wiarę wyciągnęła z nich dla siebie impulsy do przemiany życia.

Św. Ignacy chce, by osoba kontemplująca stała się obecna w kontemplowanej tajemnicy. Naśladuje tu postawę Kościoła, który poprzez kolejne okresy liturgiczne zaprasza do przeżywania tajemnic całego życia Jezusa Chrystusa. Wydarzenie historyczne staje się obecne dla odprawiającego ćwiczenie, tak jakby rozwijało się przed jego oczyma na sposób sceny teatralnej, której asystuje jako widz, lub jakby było sceną rzeczywistą, w której bierze czynny udział.

Drugi Tydzień dotyczy życia Jezusa od Wcielenia do Niedzieli Palmowej. Celem tego Tygodnia jest głębokie poznanie Jezusa i radykalne przylgnięcie do Niego i do Jego nauki, aż po przesiąknięcie nią i objęcie jej sercem. Kontemplując życie prywatne i publiczne Jezusa chcemy uporządkować nasze życie, dokonując właściwego wyboru stanu życia i zasadniczych zajęć w życiu oraz reformując wszelkie aktywności zewnętrzne i wewnętrzne, bez zaniedbania nawet rzeczy drugorzędnych naszego życia. Od poznania, poprzez kontemplacyjne spotkanie osoby Jezusa, Jego miłości do mnie objawiającej się przez Jego Wcielenie ze wszystkimi tego konsekwencjami, dochodzi się do pełniejszego ukochania Go, stając się uczniem naśladującym Mistrza.

O ile Tydzień Pierwszy porządkował wymiar negatywny naszego życia, jego nieuporządkowania, złe nawyki, skłonności do grzechu, o tyle tu zaczyna się kształtowanie naszego wymiaru pozytywnego tak, by całe nasze działanie rozwijało się według ideału doskonałości chrześcijańskiej ukonkretnionej dla każdej osoby w jej stanie życia, zajęciach i relacjach, które Opatrzność jej określiła. Prowadzi to do przemiany serca i panowania nad sobą. Dokonuje się to poprzez działanie łaski, która naszą upadłą naturę doprowadza z powrotem do stanu pokoju i harmonii, stanu spójności początkowej danej przy stworzeniu. Do takiej przemiany nie wystarczy płomienne kazanie, rekolekcje głoszone. Konieczne jest, by Bóg zadziałał bezpośrednio poprzez swoje duchowe pociechy podczas intensywnego procesu modlitewnej z Nim relacji. I to dokonuje się w kontemplacyjnej fascynacji Osobą Jezusa. Podstawowa siła Ćwiczeń św. Ignacego zakorzenia się w intensywnym życiu duchowym, które podczas nich się rozwija. Rezultatem jest postawa końcowa „móc we wszystkim kochać i służyć Boskiemu Majestatowi”.