Wprowadzenie do modlitwy opartej na drugim czytaniu z Niedzieli Zesłania Ducha Świętego – 11.05.2008
SŁOWO BOŻE: Bracia: Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: „Panem jest Jezus”. Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.
Kor 12,3b-7.12-13
OBRAZ DO MODLITWY: zobaczmy scenę zstąpienia Ducha Świętego na zgromadzonych w Wieczerniku apostołów oraz innych uczniów i uczennice wraz z Maryją.
PROŚBA O OWOC MODLITWY: o otwarcie się na Ducha Świętego i to, czym On chce mnie obdarzyć dla dobra Kościoła, oraz o otwarcie się na przejawy działania Ducha Świętego w innych osobach.
PUNKTY POMOCNE DO MODLITWY:
1. Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: „Panem jest Jezus”
Paweł jest głęboko przekonany, że nikt bez pomocy Ducha Świętego nie może wyznać, że Panem jest Jezus. To, że Jezus jest Synem Bożym, bez pomocy Ducha wyznawały duchy nieczyste, które Jezus wyrzucał z opętanych, więc nie o takie wyznanie tu chodzi Pawłowi. Zapewne ma on na myśli takie wyznanie, które oznacza, że Jezus jest Panem naszego życia, że pozwalamy Mu w naszym życiu zapanować.
Wielu ludzi wielokrotnie wyznawało ustami, że Jezus jest Panem, ale niekoniecznie czynili to w tym znaczeniu, że jest On naprawdę ich Panem, Panem całego ich życia. Jak to wygląda w naszym życiu? Czy Jezus jest Panem wszystkich dziedzin naszego życia? W czym jeszcze boimy się oddać Mu panowanie?
2. Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch
Dalej Paweł uświadamia adresatom swego listu, jak różnorodność, jakiej doświadczają w swojej wspólnocie, powinna łączyć się z jednością. A dzieje się tak wyłącznie dzięki zakorzenieniu się każdej osoby w Bogu, w całej Trójcy Świętej. Są bowiem różnorodne charyzmaty, czyli dary łaski, jakie posiadają członkowie ich wspólnoty, lecz wszyscy oni posiadają tego samego Ducha Świętego, od którego owe dary pochodzą. Są również w ich wspólnocie różne rodzaje posługiwania, ale pochodzą one od jednego Pana Jezusa, dzięki któremu są one dobrze wykonywane. Różnorodne są też pośród nich działania na rzecz wspólnoty, lecz ten sam Bóg Ojciec jest sprawcą tego wszystkiego w nich wszystkich. Bez zakorzenienia w Bogu posługiwania, działania, a nawet charyzmaty nie mają sensu i wtenczas zamiast tworzyć jedno serce i jednego ducha wprowadzają we wspólnocie podziały oparte na zazdrości i rywalizacji.
Jak przeżywamy jedność w różnorodności w naszych wspólnotach? Jakie dary się objawiają, jakie posługi realizują, jakie podejmuje się działania?
3. Wszystkim objawia się Duch dla wspólnego dobra
Przypomina też apostoł, że wszystkim im objawia się Duch Święty dla ich wspólnego dobra. I wynika to z tego, że zachodzą między nimi zależności podobne do tych, które zachodzą w ciele ludzkim. Podobnie bowiem jak jedno jest ciało, choć składa się ono z wielu różnorodnych członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są tak liczne, to jednak stanowią jedno ciało, tak też jest i z ciałem każdej wspólnoty wiary, której głową jest Chrystus.
Paweł podejmuje ponownie temat jedności stwierdzając, że wszyscy w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało. I dotyczy to zarówno Żydów, jak i Greków, podobnie niewolników jak i ludzi wolnych. Wszyscy, niezależnie od stanu czy przynależności narodowej, zostali napojeni jednym i tym samym Duchem Świętym, z którego płyną strumienie wody żywej, ożywiającej tych, którzy Go przyjmują.
Czy dary objawiające się w naszych wspólnotach jednoczą nas we wspólnocie, czy są powodem rozłamów, zazdrości? Czy posługując darami mamy na celu zawsze dobro wspólnoty? Czy czujemy się napojeni Duchem Świętym, który jest Duchem jedności serc?
ROZMOWA KOŃCOWA: Wyznajmy wobec Jezusa, że jest On Panem naszego życia i oddajmy do Jego dyspozycji to wszystko, co dotąd było nam trudno oddać. Zaprośmy do swego serca Ducha Świętego, by nas przeniknął strumieniem wody żywej, dającej jedność serc wewnątrz naszych wspólnot. Powierzmy Mu swoje szczególne dary oraz posługiwanie we wspólnocie.
Opracował O. Tadeusz Hajduk SJ