Troska o głęboki i integralny rozwój osoby ludzkiej jest przedmiotem każdej pedagogiki opartej na antropologii chrześcijańskiej. Pedagogia ignacjańska w sposób szczególny wyrasta z wewnętrznej dynamiki Ćwiczeń duchowych św. Ignacego
Ćwiczenia zaś są owocem lektury Vita Christi Ludolfa Kartuza, Złotej legendy Jakuba de Yoragine, oczyszczającej wizji Maryi z Dzieciątkiem w Montserracie, łaski rozeznawania duchów, duchowych doświadczeń i mistycznych przeżyć zwłaszcza w Manresie. Ignacy, dzięki tak zwanej wielkiej wizji nad rzeką Cardoner oraz innym mistycznym przeżyciom w Manresie, i nie tylko, miał taką pewność w wierze, że jak sam pisał, „choćby nie było Pisma Świętego, które nas poucza o tych rzeczach wiary, on byłby zdecydowany umrzeć za nie tylko dlatego, że je widział”.
Celebrując jubileusz 450-lecia śmierci św. Ignacego Loyoli (1491-1556) chcemy przyjrzeć się bliżej tej niezwykłej postaci, jego osobistym przeżyciom duchowym zapisanym szczególnie w Autobiografii i szkole Życia, w jakiej wzrastał.
Święty Ignacy głęboko doświadczył Bożej miłości i doskonale na nią odpowiedział, co potwierdził Kościół w aktach beatyfikacji (3 grudnia 1609 r.) i kanonizacji (12 marca 1622 r.). Kiedy odchodził z tego świata do domu Ojca czterysta pięćdziesiąt lat temu, w Duchu Świętym mógł, jak czytamy w Ćwiczeniach duchowych, „we wszystkim miłować Jego Boski Majestat i służyć Mu”. Niedługo przed śmiercią wyznał, że „zawsze wzrastał w pobożności, to jest w łatwości znajdowania Boga, a teraz więcej niż kiedykolwiek w swoim życiu. Za każdym razem i o każdej porze, kiedy tylko chce Boga znaleźć, znajduje Go”.
Całkowite i „we wszystkim” zjednoczenie Ignacego z Bogiem poprzedzały różne etapy przeżywane w tej pięknej i nadprzyrodzonej szkole Jezusa, Stwórcy i Zbawiciela. Możemy je podzielić na trzy zasadnicze okresy. Pierwszy, trwający około trzydziestu lat, obejmuje wzrastanie w środowisku rodzinnym i dworskim – od narodzenia Ignacego aż do jego nawrócenia. Drugi okres, około osiemnastu lat, to czas intensywnego rozwoju duchowego – od nawrócenia do oddania się do dyspozycji papieża Pawła III w Rzymie. Trzeci zaś, około siedemnastu lat, to czas Towarzystwa Jezusowego – od decyzji założenia zakonu do śmierci Ignacego w Rzymie 31 lipca 1556 roku.
Celebrując jubileusz 450-lecia śmierci św. Ignacego Loyoli (1491-1556) chcemy przyjrzeć się bliżej tej niezwykłej postaci, jego osobistym przeżyciom duchowym zapisanym szczególnie w Autobiografii i szkole Życia, w jakiej wzrastał.
Święty Ignacy głęboko doświadczył Bożej miłości i doskonale na nią odpowiedział, co potwierdził Kościół w aktach beatyfikacji (3 grudnia 1609 r.) i kanonizacji (12 marca 1622 r.). Kiedy odchodził z tego świata do domu Ojca czterysta pięćdziesiąt lat temu, w Duchu Świętym mógł, jak czytamy w Ćwiczeniach duchowych, „we wszystkim miłować Jego Boski Majestat i służyć Mu”. Niedługo przed śmiercią wyznał, że „zawsze wzrastał w pobożności, to jest w łatwości znajdowania Boga, a teraz więcej niż kiedykolwiek w swoim życiu. Za każdym razem i o każdej porze, kiedy tylko chce Boga znaleźć, znajduje Go”.
Całkowite i „we wszystkim” zjednoczenie Ignacego z Bogiem poprzedzały różne etapy przeżywane w tej pięknej i nadprzyrodzonej szkole Jezusa, Stwórcy i Zbawiciela. Możemy je podzielić na trzy zasadnicze okresy. Pierwszy, trwający około trzydziestu lat, obejmuje wzrastanie w środowisku rodzinnym i dworskim – od narodzenia Ignacego aż do jego nawrócenia. Drugi okres, około osiemnastu lat, to czas intensywnego rozwoju duchowego – od nawrócenia do oddania się do dyspozycji papieża Pawła III w Rzymie. Trzeci zaś, około siedemnastu lat, to czas Towarzystwa Jezusowego – od decyzji założenia zakonu do śmierci Ignacego w Rzymie 31 lipca 1556 roku.