Wprowadzenie do modlitwy opartej na drugim czytaniu z Wielkanocy – 12.04.2009
SŁOWO BOŻE: Czyż nie wiecie, że odrobina kwasu całe ciasto zakwasza? Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, jako że przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. Tak przeto odprawiajmy święto nasze, nie przy użyciu starego kwasu, kwasu złości i przewrotności, lecz – przaśnego chleba czystości i prawdy. [1 Kor 5,6b-8]
OBRAZ DO MODLITWY: zobaczmy Jezusa Zmartwychwstałego, który przeszedł przez śmierć do nowego życia, by odnowić całe nasze życie i by nas wyzwolić z przewrotności i doprowadzić do prawdy i czystości.
PROŚBA O OWOC MODLITWY: prośmy Jezusa, abyśmy pozwoli Mu uwolnić nas od kwasu złości i przewrotności i doprowadzić nas do pełnej czystości i prawdy.
PUNKTY POMOCNE DO MODLITWY:
1. Odrobina kwasu całe ciasto zakwasza
Paweł używa obrazu kwasu, który tutaj symbolizuje destrukcyjny wpływ złego przykładu. Apostoł odnosi to do faktu, że jeden z członków wspólnoty korynckiej po śmierci swego ojca współżył ze swoją macochą. Takiego małżeństwa zabraniało zarówno prawo rzymskie, jak i żydowskie. Dla chrześcijan też było to prawomocne i dlatego Paweł ostro wystąpił przeciw gorszycielowi, nakazując nawet wyłączenie go ze wspólnoty, by się opamiętał. Bowiem nawet odrobina kwasu, jakim jest zgorszenie, może zakwasić całe ciasto, czyli całą wspólnotę, która przestanie być wiarygodna dla tych, którym ma dawać świadectwo.
Czy mamy takie doświadczenie, jak zgorszenie dawane przez jakiegoś członka wspólnoty zakwasza i niszczy całą wspólnotę? Czy w nasze życie nie wkradł się jakiś kwas niszczący nasze osobiste życie z Bogiem lub życie i rozwój naszych wspólnot?
2. Chrystus został złożony w ofierze jako nasza Pascha.
Dalej tłumaczy apostoł, że skoro Chrystus został złożony w ofierze jako nasza Pascha, to również chrześcijanin staje się nowym, przaśnym, a nie kwaszonym chlebem. Kwas uważany za symbol zepsucia i rozkładu, obraz złych obyczajów, nie powinien mieć miejsca u tych, którzy przez chrzest zostali włączeni w śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Nawet sam Jezus przestrzegał przed „kwasem faryzeuszów” [Mt 16,6].
Świętując naszą Paschę zastanówmy się, jak ona wpływa na nasze życie. Czy jesteśmy nowym, przaśnym chlebem dającym życie i wzrost tym wszystkim, których spotykamy, tak jak to czynił Jezus w swoim życiu?
3. Tak przeto odprawiajmy święto nasze
W nauczaniu Pawła kwas oznacza tu coś, co jest nieczyste i nieszczere, czyli pełne złości i przewrotności. Natomiast przaśniki oznaczają wolność od takiego kwasu, a zatem wolność od zepsucia moralnego. Co więcej, oznaczają one życie w czystości i w prawdzie, i to staje się świętowaniem wspólnoty wiernych stającej się życiodajnym pokarmem dla innych.
Paweł pisze te słowa do Koryntu, w tym czasie potężnego miasta portowego, którego mieszkańcy znani byli z zamiłowania do zbytku i przysłowiowej żądzy używania. Kult Afrodyty czynił z Koryntu miasto rozkoszy, do którego zdążali nie tylko marynarze i handlowcy, ale także przeżarci sceptycyzmem i żądni użycia Grecy i Rzymianie. Stąd określenie „żyć po koryncku” znaczyło wtenczas tyle, co oddawać się rozpuście w sposób wyszukany. Jest więc zrozumiałe, że wspólnota chrześcijańska mogła być narażona na przesiąknięcie kwasem takiego światowego życia, przed czym należało się bronić i stawać się znakiem innych wartości dla tamtejszych mieszkańców.
Czy jesteśmy naszym świętowani wolni od kwasu żądzy używania, jaki wlewa w nas dzisiejszy świat? Czy nasze świętowanie wielkanocne jest pełne czystości i prawdy, stając się życiodajnym pokarmem uzdrawiającym zepsuty wokół nas świat?
ROZMOWA KOŃCOWA: Prośmy Jezusa, by mocą swego Zmartwychwstania uwolnił nas od wszelkiego kwasu złości i przewrotności, który zatruwa nam życie i nasze relacje z innymi. Prośmy Go również, by prowadził nas do życia w pełnej czystości i w prawdzie, by były one dla innych znakiem naszej przynależności do Niego. Oddajmy Mu nasze świętowanie wielkanocne, by nie było ono tylko zewnętrznymi formami i rytuałami, lecz by wypływało z głębin serca oddanego Jemu we wdzięczności za to, co dla nas uczynił przez swoją śmierć i zmartwychwstanie.
Opracował O. Tadeusz Hajduk SJ