dzięki uprzejmości:
Histeryk kocha miłość. Szuka partnera jako lustra, w którym mógłby się odbijać, upewniając się, że zasługuje na miłość, umacniając w ten sposób swe niestabilne poczucie wartości.
Histeryk – miłość i seks
Histeryk kocha wszystko, co wzmaga w nim poczucie własnej wartości: upojenie ekstazą, namiętność i chętnie wznosi się ku tym wyżynom przeżyć. Histeryk kocha miłość. Pociągają go przy tym przeżycia graniczne, lecz pojmuje je inaczej niż osoba depresyjna, zatem niejako zadanie do wypełnienia, lecz jako poszerzenie granic własnego , ja”, niejako jego apoteozę. O ile osoba depresyjna próbuje w poświęceniu niweczącym granice własnego, ja” i w symbiotycznym rozpłynięciu się osiągnąć stan transcendencji, to osoba o typie histerycznym będzie próbowała wznieść swego ducha w intensywności przeżyć, które pozwolą wzrosnąć jej ponad samą siebie.
W związkach miłosnych człowiek o cechach histerycznych jest też z tego powodu namiętny, zapamiętały i wiele oczekuje. Potrzebuje on przede wszystkim potwierdzenia w nich samego siebie, pragnie upić się swoim uczuciem i uczuciem partnera, oczekując, że przeżyje szczyty miłosnych doznań. Potrafi stworzyć atmosferę erotyzmu, oczarowywać i często jest mistrzem w sprawach erotyki. Potrafi wykorzystywać ten instrument; zna niuanse flirtu, kokieterii i uwodzenia. Daje partnerowi poczucie, że ten jest godnym obiektem miłości, co przysparza mu wiele uroku i seksapilu. Posiada wielką sugestywność, której trudno nie ulec, kiedy eksponuje przekonująco własne zalety i powaby.
Angażując się w związek miłosny, włącza on ową, wcześniej wspomnianą, mocnąpotrzebę realizacji własnych pragnień. Jest typem człowieka, którego hasło brzmi: veni, vidi, vici, a twierdze zdobywa szturmem, nie w długim oblężeniu. Wie, jak postępować z płcią odmienną. Związek z nim nigdy nie jest nudny. Często jednak bardziej kocha samą miłość niż partnera, chcąc jej doświadczać w wielu odmianach i formach, pełen głodu przeżyć i ciekawości życia. Kocha świetność i blask, uczty i spotkania, mógłby świętować przy każdej nadarzającej się okazji i potrafi to także odpowiednio organizować.
Dzięki urokowi osobistemu, temperamentowi i bezpośredniości w stosunku do ludzi jest duszą towarzystwa. Nie wybaczy tylko jednego, kiedy ktoś da mu odczuć, że nie znalazł w jego oczach uznania, kiedy da mu się do zrozumienia, że nie zasługuje na czyjąś miłość. Takie sytuacje znosi ciężko i niełatwo zapomina. Można z nim konie kraść; im więcej przygód w życiu tym lepiej, nuda jest dla niego zabójcza, a on się nudzi, gdy jest sam. Ludzie tego typu są więc partnerami barwnymi, żywiołowymi, oddanymi, spontanicznie wyrażającymi swe uczucia i potrafiącymi intensywnie przeżywać chwile. Kochają przyjemności, są pełni fantazji i chęci zabawy. Wierność nie jest u nich w cenie, przynajmniej własna, a ukrywane romanse mają dla nich szczególny urok i stwarzaj ą dodatkowe pole dla romantycznej fantazji.
W sferze seksualności sprawy mają się jednak nieco gorzej: gra erotyczna, czuła gra wstępna jest dla nich ważniejsza niż samo spełnienie seksualne. Są z tych, którzy mogliby mówić: „Chwilo trwaj, jesteś piękna”, rozkoszując się nastrojem, i odsuwają od siebie moment wieńczący. Podobnie chcieliby zatrzymać na stałe atmosferę miodowego miesiąca i źle znoszą, gdy nastrój ten opada, powszednieje. Lubią zmiany. Jeśli nastawienie wobec własnej płci i płci odmiennej jest u nich zaburzone, występują problemy w sferze potencji i dochodzi do głosu oziębłość. Osoby obu płci o usposobieniu histerycznym traktują seks jako środek wzmacniający poczucie własnej wartości. Jest to także dla nich sytuacja pozwalająca doświadczyć władzy nad partnerem; nie chodzi im jednak przy tym, tak jak osobom anankastycznym, o to, by podporządkować sobie partnera, lecz raczej o upojenie erupcją własnej mocy. Szczególnie kobiety wykorzystują chętnie oddawanie się lub odmowę w seksie jako środek wywierania presji.
Histeryk potrzebuje potwierdzenia siebie
Im bardziej wyraźne cechy histeryczne w strukturze osobowości danego człowieka, tym silniejsza postawa żądania i potrzeba potwierdzania się. Związek intymny między kobietą i mężczyzną staje się wtedy dla histeryka środkiem samopotwierdzenia i ciągle na nowo ma mu dostarczać dowodów jego nieprzepartego uroku. Poczucie własnej wartości osoby takie budują bowiem przede wszystkim na tego rodzaju sukcesach: na podziwie, który czują ze strony drugiej osoby, na świadomości, że są pożądane. Jest rzeczą zrozumiałą, że z wiekiem będzie o to coraz trudniej, gdyż siła przyciągania, która zależy w dużej mierze od wyglądu zewnętrznego, słabnie; dlatego szczególnie ostro przebiega tu kryzys związany ze starzeniem się.
Histeryk potrzebuje partnera, jednak nie dlatego, że bez niego byłby niezdolny do życia, tak jak osoba depresyjna, lecz dlatego, że potrzebuje go jako lustra, w którym mógłby się odbijać, upewniając się, że jest istotą zasługującą na miłość, i umacniając w ten sposób swe niestabilne poczucie wartości. Jego narcyzm i miłość własna domagają się nieustannego potwierdzania, dlatego łatwo ulega on miłym słówkom, których chętnie słucha. Partnera potrzebuje przede wszystkim po to, żeby ten upewniał go o jego pięknie i uroku, o jego zaletach i ważności. Z tego właśnie powodu kieruje się w wyborze partnera pobudkami narcystycznymi, jednak nie z lęku przed tym, co odróżnia go od płci odmiennej, jak osoba schizoidalna, lecz dlatego, że szuka w partnerze cech podobnych do tych, które sam posiada, ponieważ chce samopotwierdzenia, odnalezienia samego siebie.
Tego rodzaju związki, bazujące na silnej potrzebie potwierdzania siebie, są bardzo narażone na kryzysy. Partner rzadko potrafi w zadowalającym stopniu zaspokoić wszystkie potrzeby histeryka. Szuka on wtedy nowego partnera, z którym zaczyna tę samą grę. Do ludzi tego typu należą zarówno rasowi łowcy serc, jak i kobiety modliszki – jedni i drudzy kolekcjonują dowody swoich zwycięstw, a ich poczucie własnej wartości zależy od liczby zdobytych ofiar, ponieważ miłość jest dla nich grą, w której muszą zwyciężyć za wszelką cenę. Życie nie szczędzi im jednak rozczarowań, gdyż ich wymagania co do miłości są mało realistyczne; niezadowolenie, kaprysy, zachcianki, irytacja, pełne pretensji domaganie się nowych dowodów miłości, wśród których możliwości finansowe i pozycja społeczna partnera traktowane są przez histeryka jako element własnego sukcesu, grają niebagatelną rolę. Ponieważ, jak wspomnieliśmy, poczucie własnej wartości oparte jest tutaj wyłącznie na dowodach miłości partnerów, a histerykowi pod tym względem nigdy nie dość, zatem środki i sposoby stosowane dla zaspokojenia własnych pragnień i nieustannego głodu doznań są bardzo rozmaite. Może to być na przykład rodzaj „podpowiadania” partnerowi, jaki powinien być, przez porównywanie go z osobami, które kiedyś „naprawdę” kochały, albo sugerowanie, co ktoś inny mógłby zrobić jako kochający partner; mogą to być także sceny i gwałtowne zarzuty, że otrzymuje się za mało; katastroficzne reagowanie na postawę dystansu ze strony partnera. Wszystkie te sposoby stanowią trudną do rozeznania mieszaninę uczucia i wyrachowania, tak że partner histeryka nigdy nie jest pewien autentycznych motywów jego zachowania.