2. TREŚĆ KONTEMPLACJI
W zamierzeniu św. Ignacego trzeci tydzień Ćwiczeń duchownych trwa siedem dni (por. CD 208). W pierwszym dniu towarzyszymy Jezusowi w Wieczerniku (CD 190-198, 289) oraz w Ogrodzie Oliwnym (CD 200-207, 290).
W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus w świadomy sposób rozpoczyna ostatnią fazę swego życia na ziemi. Jezus wchodzi we wszystkie wydarzenia związane z cierpieniem i śmiercią świadomie i dobrowolnie. Wie, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz, że od Boga wyszedł i do Boga idzie (J 13, 3). Wszystkie Jego gesty i słowa w czasie wieczerzy pożegnalnej, małe i wielkie, rozpoczynając od obmycia nóg, są prowadzone i wspierane przez świadomość. Męka i śmierć nie są zrządzeniem losu, przypadkiem, ale wynikiem i konsekwencją świadomego wyboru.
W centrum kontemplacji Ostatniej Wieczerzy stoi pożegnanie i ostateczne wydanie się Jezusa oraz miłość Boga do nas. Ewangeliści podkreślają różne elementy: Mateusz i Marek kładą nacisk na zdradę i ofiarę, Łukasz na rozstanie, natomiast Jan poprzez umycie nóg (J 13) oraz modlitwę arcykapłańską (J 17) podkreśla wydanie się Jezusa (A. Lefrank SJ).
Ostatnia Wieczerza jest znakiem największej miłości (CD 289) poprzez ustanowienie Eucharystii i kapłaństwa. Jest również przekazaniem największego przykazania miłości i testamentu: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak, jak Ja was umiłowałem (J 13, 34).
Druga kontemplacja prowadzi do Ogrojca. Jest to jedyne miejsce w Ewangelii, w którym Jezus odsłania swoje lęki, w tym również lęk przed śmiercią. Przytłoczony trwogą, opuszczeniem, samotnością, szukający wsparcia u ludzi, Jezus walczy o zachowanie wierności swojej misji i wierności swojemu wyborowi a także ufności Bogu Ojcu. W centrum kontemplacji jest modlitewna walka z pokusami i presją lęku. Cierpienia fizyczne, psychiczne i duchowe rozpoczynają agonię, która będzie trwać do śmierci, a w pewnym sensie do skończenia świata (Pascal).
Przez kolejne pięć dni trzeciego tygodnia św. Ignacy prowadzi poprzez etapy fizycznego unicestwienia Jezusa. Jego początkiem jest pojmanie, w czasie którego następuje zdrada przyjaciół-uczniów i początek fizycznej i psychicznej przemocy. Jezus doznaje fiaska, niepowodzenia swej misji, jest pozbawiony godności ludzkiej i wolności, niesprawiedliwie osądzony, wyszydzony, wydany wrogim ludziom. Patrząc z zewnątrz staje się pionkiem w rękach osób sprawujących władzę; zostaje opuszczony przez przyjaciół, przeżywa najbardziej niewyobrażalne cierpienie psychiczne – poczucie opuszczenia przez Boga. W końcu umiera śmiercią haniebną -na krzyżu (por. A. Lefrank SJ, Być wolnym, aby służyć, Kraków 1993).
Teksty ewangeliczne, które przeprowadzają przez powyższe zdarzenia są lakoniczne, nie są sentymentalne, nie podają opisów. Raczej odzwierciedlają fakty. I tak w drugim dniu jesteśmy zaproszeni, by towarzyszyć Jezusowi wydarzeniach od Ogrodu Oliwnego do drogi sądowej przed Annaszem (CD 291) i Kajfaszem (CD 292); w trzecim przed Piłatem (CD 293) i Herodem (CD 294); w czwartym uczestniczymy w dalszych wydarzeniach związanych z sądem Piłata (CD 295); w piątym dniu towarzyszymy Jezusowi w czasie Drogi Krzyżowej i agonii, aż do chwili śmierci (CD 296-297); w szóstym kontemplujemy wydarzenia po śmierci Jezusa, począwszy od zdjęcia z krzyża aż do pogrzebu (CD 298).
W ostatnim siódmym dniu proponuje św. Ignacy rekapitulację wszystkich dotychczasowych kontemplacji: rozważać przez cały dzień, tak często, jak to jest możliwe całą mękę Jezusa (CD 208f). Kontemplacja całej męki jest wejściem w wielkie milczenie szabasowe. Zanurzając się w misterium męki, śmierci i miłości Jezusa, pytamy jakie znaczenie miały te fakty w życiu Jezusa, w życiu świata, ludzkości i w życiu każdego kontemplującego.